Źwiarynaje carstwo.
Piataja dzie pušča, siem bałot jak projdzieš, — kali sprawiadliwy, carstwo źwiaroŭ znojdzieš. Kožny źwier, ci ptuška, kali śmierć pačuje, ciahniecca tudoju i ŭžo tam dniuje i načuje. Tam jość i balnicy, kali chwor katory, hniozdy pucham słany i wyhodny nory. Baciany za babak, felčeram — lisica, doktaram — sam wožyk, słužkaju — sinica; piastuny za nianiak, łoś dziela paradku, babry pry budowie, a dzik — kala statku; miadźwiedź za siadziełku, kruki za śpiewakoŭ, świrna woŭk pilnuje, kab nie było braku; świežaho miasa tudy lis dastaŭlaje, rasamaha mlekam kubły naliwaje. Ziarno nosiać ptuški, čapli ciahnuć rybu, hałubki — wadzicy u swaju sialibu: udod u zasieki nasypaje bobu, a saroka — ziella na kožnu chwarobu; z barsukami wydry u stoh siena nosiać, kazły na chaŭturach z žonkami hałosiać. Staršynioju jastreb; pasłancy-wawiorki lotajuć, pilnujuć ad zorki da zorki. Kožny źwier, ci ptuška — tam jany pry čynie: musiać pracawaci, až pakul nia zhinie. Adnej nie pryjmajuć tolki tam ziaziulki, što sirot kidaje, zarekłasia lulki. Jość ješče budynak tam zusim asobny, dobra zbudawany, ciopły i azdobny; stydna i pryznacca, kaho tam chawajuć u takoj wyhodzie i biady nia znajuć: biez zuboŭ sabaku i kania kaleku!
Hetak lubiŭ bajać stary dzied Zawała, — može mnoha praŭdy, može zusim mała?..
Błahasłaŭlen, chto skacinu žaleje.
U lesach, u wodach i ŭ pawietry mnoha usielakich stwarennioŭ, i ŭsie stwareńnia, ad najwialikšaho lutaho źwiera i da drobnaj muški, žywuć žyćciom, danym im ad Boha. I za danaje Boham žyćcio ŭsie jany, kožny swaim hołasam, sławiać Boha.
