heta takije źwiery, katoryje majuć krepkije piarednije zuby i mohuć imi hryźci drewa. Da hryzunoŭ naležać: zajcy, kroliki, pacuki, myšy, wawiorki i babry.
ZAJAC.
Zajac — mała što bolšy za kata šery żwiarok. Žywie u pieraleskach i paraśnikach zimoj, a letam najbolej žyrujecca siarod niŭ, zasiejanych zbožžam, a časam zabiarecca i ŭ harod haspadarski, kab pałasawacca kapusnymi liściami. Zajac wielmi pałachliwy źwiarok, zaŭsiody jon na starožy, zaŭsiody piłnujecca, kab jaho znienacku nie napaŭ jaki worah. A worahoŭ u zajca wielmi mnoha: i woŭk, i lisica, i warona, i sawa, i sabaka, dyk i śpić jon z adčynienymi wačami. Adzin ratunak zajcoŭ pierad worahami — jaho doŭhije nohi. I jon ad usiakaho woraha starajecca pierš za ŭsio uciačy. Bo baranicca jamu niečym: sam jon mały, i nima u jaho ni rahoŭ, jak u karowy, ni kapytoŭ, jak u kania, ni krepkich woučych zuboŭ. Ale zatoje zajac maje šmat swaich roznych chitrykoŭ i doňhije nohi. Zajcy nia lubiać kampanii, žywuć kožny pa sabie i nawat susiedawać z druhimi zajcami nia lubiać. Samka-zajčycha wiasnoj prywodzić dwoje-troje małych, jana wielmi abierehaje swaich dziaciej, pakul jany nie nawučacca ad matki, jak treba žyć zajcu na świeci, paśla pakidaje ich žyć swaim rozumam.
Jak woŭki wučać swaich dziaciej.
Ja išoŭ pa darozie i pačuŭ kryk. Kryčaŭ pastušok. Jon bieh polem i niekaho pakazywaŭ.
Ja pahladzieŭ i ubačyŭ — pa poli biahuć dwa woŭki: adzin stary, druhi małady. Małady nios na
