|
ZIMA. Biełym śnieham zamietaje Miakki śnieh lataje pucham, |
ZAJAC i LEŬ.
Zdybaŭ leŭ zajca i chacieŭ jaho zjeści.
— „Jakaja tam z mianie pažywa!“ — kaže zajac. — „Ot, ja wiedaju wialikaho źwiera, što na tydzień było-b čaho jeści! Ale heta wielmi wialiki źwier, strašny taki!“
— „Što? Ty dumaješ, ja jaho spužajusia?! Wiadzi mianie zara da jaho. Ubačym, chto dužejšy“.
— „Ale jon žywie ŭ murawanym pałacy“.
— „E, što mnie jaho pałac! Wiadzi!“
Prywioŭ zajac lwa da murawanaho kałodziezia i kaže:
— „Wialika twaja siła! Jak tolki ubačyŭ clabie twoj worah, zaraz schawaŭsia u swoj pałac!“
Stanuŭ leŭ nad studniaj, hlanuŭ u niz, ažno tam leŭ.
— „Nie ja budu, kali jaho adhetul nie dastanu“, — kaže leŭ dy jak ryknie u kałodzieź.
A s kałodziezia jak adabjecca jaho holas ješče udwaja silniejšy!
— „Ha, ty tak!“ — kryknuŭ leŭ. — „Pahadzi-ž, ot ja tabie!“ Dyj s tym słowam ba-bach u kałodzież. A zajac skočyŭ, što duchu, i ŭciok žywy.
