(Woś Ciabié biédna máci, ŭ wačách sa slazínaj,
Maliła, štob apiéku miéła nad dziacínaj, —
I z niémačy padniáŭsia, — i pašoŭ ŭ daróhu,
Kab u Twajich kaściółach padziákawać Bóhu),
Tak nas dzíwam pawiérnieš u ziamiélku ródnu. —
Pakúlže bliśnie ščáścia, choć dušu niahodnu
Zwiarni da hor lasístych, — šyrókich prakósaŭ,
Što dywánam pry Niemnie świéciać spad niabiósaŭ,
Da niŭ ródnych, kałośsiam járka malawánych,
Załóčanych pšanícaj, žýtam pasrabránych,
Hdzie žóŭtaja swirépka, hdzie hrečka bialénka,
Hdzie dziácialina harýć, woś kráśna paniénka,
A ŭsio miažój prybita, báčycca ustužkaj,
Tam, siam, býccam k adziéžce pryšpilena hruškaj.
Miež takími palámi, — námieś, — pry ručái,
Na ŭzhórku nia wialíkam, — ŭ biarozawym háji,
Świaciŭ šlachéćki chóram, kruhóm dziarawiány,
Pa na padmurawáńni, — uwiés pabialány;
Tym bialéjšy, što tapól, spiéradu i zbóku,
Scirachłá at síwieru u wósień hłybóku, —
Dom žyły nia wialíki, — čýsty, na pryhládku!
Da zató humnó wažna! Pry niom stažki ŭžátku
Nia stoŭpíliś ŭ harúdach, pabáčyš z namiéku,
Wídna što níŭka — máci tútka čaławiéku! —
Wídna z hustých kop siéna, što na sianažácce
Zwiézdačkami mihájuć, s soch, što tam badziácca
Pa šyrókich palétkach, prósta čarnaziómu,
Katóry prylahájeć k biélańkamu dómu,
Uzóranych parádkam aharódnych hrádak,
Što tam ćwiaciéć dastátak, práŭda i parádak. —
Bráma náściaž u budni dzianiók, ci u świáta,
Kážeć što haściom ráda haspadárna cháta.
