To Dabródziej, ksiondz Rabák, dziaržáŭ abaručna
Padniátyje u hóru bialéńki šnuróčki:
„Ahurkóŭ chóčeš Wáše? — maješ ahuróčki[1]!
„Nia leź, panók, u škódu! pamiéž hétaj náci
„Ahurók nie dla ciabié; zásia at dziaŭčáci!«
Paslá zahrazíŭ pálcam, spráwiŭ kaptur, ŭréšci
Atyšóŭ; hrafók krychu pastajáŭ na miéści,
Zaśmiajáŭsia, staŭ kláści hétaku pryhódu,
Dyj pahladziéŭ cikáwa ukruh aharódu,
Dy ŭžo dziéŭki niamáška, tólki u wakónca
Mihnuła sukiénačka, maŭláŭ łučý sónca.
Widzieŭ jaščé na hrádkach śladók joj daróžki,
Bo listók natóptany at krýšačnaj nóžki
Padskóčyć, krychu drohnie, dyj pakójna stánie,
Woś kali ptuška kryłóm wadu ŭ lócie kránie.
Na mieście, hdzie stajáła, kóšyk iz łazóčki,
Dnom u hóru abiérnut, pry jim ahuróčki
Razkínuty ŭ biezłádździ, pa hradkach badziáliś,
Zialónym, u sóramie, listkóm prykrywáliś.
Skóra na mieście stáła cišyná, hłybóka,
Hraf słuchaŭ u razdumji — wioŭ za dómam wóka,
Stralcýž, stójučy za jim pakójna dramáli,
Až hóman, kryk wiasióły zalaciéŭ iz dali;
Wídna, što užo wiarnuliś hóści s palawáńnia,
Što słužki prybiráli stałý da śniadáńnia.
Łádam išlá pa izbách ščýraja rabóta,
Pry jadzié, tož pry čárkach wiasióła achwóta.
Mužčyny, jak uwyšli u zialónych strójach,
S taréłkami, čárkami tam, siam u pakójach,
Jéli, píli, ci, spioršyś na wakón ušakách,
Hamaníli ab stralcách, zájcach i sabákach.
- ↑ Kóžan barnadýn padpirázywajecca biéłym šnurkóm, na katorym zawiázanyje wuziałki zawucca ahurkámi.
