Harwáz idzié za hráfam, rad s swajój jon prácy.
Pry warótach hraf prystáŭ, s sabóju hamónić;
Na kónika uzsiéŭšy, mýslaj ŭ pałác hónić;
Dyj taku šle uwáhu mýslam u dahónku:
„Škóda, što star Saplíca; ach, kalíb mieŭ žónku,
„Ci pryhóžy dačuški! — woś ci zakacháŭsiab,
„Na złość stáru Saplícu, swátańniam zaniáŭsiab,
„A jón by daŭ atpráwu... dziéle radóŭ swára...
„Tož byláb strášna kázka, woś bylíca stára!
Tak šépče u razdumji, puhaj máše sróha,
Wiérnie kaniá ŭ stóranu, hdzie u dwor daróha;
Da ledź strałcóŭ uhlédzieŭ, hádak atčurýŭsia,
Zabýŭ usió, za jími mółańniaj puścíŭsia,
Minuŭ waróta, płatý, abaród, — zwiarnuŭsia,
Hladzić! — až woś pry płócie jakimś apynuŭsia.
To sad. — Jáblani, hrušy, sážany u rádý,
Kidali cień na póla, — ŭ siarédzinie — hrádý.
Woś tut kapusta świecić łýsinaj staróju;
Kažýsia, ab wárywie zaniałáś dumóju;
Tam bob, maŭláŭ tyčýna, sputaŭsia stručkámi
Z marchóŭnikam, dyj hladzíć týsiaču wačámi;
Tut'ka, s załatój kítaj, styrčýć kakaruza,
Dálej, baš pan, wýpučyŭ harbuz swajó puza,
Chiciór! — náćju ŭ dalóku daróhu puscíŭsia,
Býccam hość nia próšany, miež burakí ŭbíŭsia.
Hrádyž miažój razciáty; ŭkruh barózd hłybóka
Styrčáć, býccam na wárcie, kanopli wysóka:
To wáryŭny tapóli, prósty i zialóny,
Jich listkí słužać hrádkam dziéle abaróny,
Bo miež kanópna liścia i źmiéj nie siaháje.
At páchu kanapiélki čarwiák uciakáje.
Tam badylí mákawy, kráskami baháty,
