Dla tych, szto nie wuczylisia na naszym lementary:
Znak č czytaci jak polskae cz, jak rasiejskaje ч.
Znak š jak polskae sz, jak rasiejskaje ш.
Znak ž jak ż, jak ж.
Znak ǔ jak polskae cz, jak sieredolsze pmiež ł i u.
Pradmowa pierekładca[1]
(Da pieršaha wydańnia, s polskaha).
Apowieść Adama Mickiewiča „Pan Tadeuš“, što tak jasna, tok ščyra malujeć charakter, zwyčai i abyčai našych biełaruskich panoŭ času Napoleona, užo ciapier (1859 hodu) pierakładajecca na rasiejskuju mowu.
Čamuž, dumaju, naš narod prosty, što z hetymi panami tak blizka žyŭ, čamuž drobnaja akaličnaja šlachta, što žywučy ŭ lasnym zacišy, u chaci, miž saboju, swajej rodnaj užywaje mowy — čamuž jana nie maje paznać abyčajoŭ swaich baćkoŭ?
Woś heta ŭsio i nahnała mnie dumku pierałažyć „Pana Tadeuša“ na biełaruskuju mowu.
Praca maja ŭ hetaj mowie, što mieła zaachwocić našaha bielaruskaha mužyka i biednuju šlachtu da nawuki, možna skazać, susim nie sustreła pryjacieloŭ. I nie znajšła jana pryjacieloŭ siarod
- ↑ Pierekładziec — toj, što pierełažyŭ z adnaje mowy na druhuju, jak tut Marcinkiewič.
