Słaŭco at wydaŭcoŭ.
Woś puskajem u świet šyroki dźwie pieršyje bylicy „Pana Tadeuša“, pierałoženyje na našu mowu. Ciažkaja wypała dola hetaj knizie. Ubačyła jana świet Boży u 1859 hadu. Na hrošy, što šmat ludzioŭ złažyli, a pamiež jich byli i mužyčki, pačali jaje drukawać u Wilni z dazwaleńnia tahdyšniaha cenzora Kukolnika. Trebaž, što akuratnie, jak tolki skončyli drukawać dźwie pieršyje bylicy, na miejsce Kukolnika naznačyli nowaha — niekaha Muchina. Toj wielmi strohi udaŭsia i zrazu prysudziŭ „Pana Tadeuša“ u świet nie puścić. Tak i nie paśpieli hetyje bylicy uzirnucca na świet toj jasny: jich aryštawali i spalili. Astałosia cełymi tolki dźwie-try kniżki.
Z adnaje, što chawajecca u knižnicy Krakaŭskaha uniwersytetu, my i pieredrukawali heta wydańnie.
Niechaj že idzie heta kniha pramiež ludzioŭ, niechaj pakaže, što i ŭ našaj mowie možna wyhawaryć wialikije dumki, daci pryhožyje i słaŭnyje abrazy.
