Старонка:Pan Tadeusz (1907).pdf/47

Choć nia było tam čahó jamu atčyniáci,
Bo papsówany dźwiéry u kožnaj pałáci.
Našóŭže dwoje dźwiaréj, swajím kóštam spráwiŭ,
Kab začyniáć što býło, — u pałác ustawiŭ.
Adnu izbu na žyćció wybraŭ z swajej wóli,
Choć hraf jamu nia žaléŭ ni chléba, ni sóli.
Ach! usiudyž markótna, ŭsiudy niazdarówa,
Tólka na dušý lachčéj pawiétra zamkówa.
Jak uhlédzieŭ jon hráfa, zniaŭ šápku z hałóŭki,
Za kalény adwiésiŭ jamu pakłon łoŭki,
I zaświacíŭ łýsinaj, što bliščýć zdaléka,
Na katóraj barazdý, bačycca pasiéka.
Pahłádziŭ jajé rukój, padyšóŭ kusóček,
Znoŭ schiliŭsia, dyj káže: — „Mapánka, panóček;
„Prabáč že niaŭwáhu maju, Jásny pánie!
„Taká majá hutarka, da nia ŭšanawánie:
„Mapánka, — tak Haréška kóžan atzywáŭsia,
„Stólnik, pan moj, hutarkaj takój zalecáŭsia.
„Práŭdaž héta, Mapanka, što hróšy žaléješ
„Na sudý? — łádzić práwa s Saplícam nia smiéješ?!
„Ja nia wiéryŭ, dy hadka ŭkruh chódzić cichéńka“.
Tut hlánuŭ jon na zámak, uzdychnuŭ ciažeńka.
„Dziwaž to?“ hraf atkáže, „nudá s koštam ŭ páry;
„Chaciéŭby kónčyć dziéla; šlachcic wiadzie swáry
„Nia śpiašýcca: wiédaje što marudztwam złádzić:
„Prymu takuju zhódu, jaku sud naradzić“. —
„Zhódu?“ — krýknuŭ Harwázy: „s Saplícami zhódu?
„S Saplícami, Mapánku! nia zwiédaŭšy bródu!“
Tak káže, dyj mórščycca, — woś dapiekłá bólka,
Čy blókatu abjéŭsia, aśli zmahłá kolka.
„S Saplícami uhoda, Mápánka, panóček!
„Žartujeć pan? tož zámak, Hareškaŭ kusóček,
„Saplícu pojdzie ŭ ruki! — urahu Saplícu?!
„Zleź pan s kaniá, da ahlédź kóžnuju światlícu.