Старонка:Pan Tadeusz (1907).pdf/46

Hráfski kónik síwy
Prósta zwiarnuŭsia s póla pad zámak krasíwy.
Pan žáłastnym hnaŭ wókam pa zamkówych ściénach,
Wynuŭ papiér, pałažýu jahó na kalénach,
Mieŭ rysawác; až rázam wókam jon spatkáŭsia
S čalawiékam, što zamku tamuž lubawáusia;
Pahladáŭ, ułažýŭšy ruki ŭ kiašéni,
Báčycca ličýŭ wókam ŭ pałácy kamiéni.
Spaznáŭ hraf čaławiéka, woś niéskalka rázy
Krýknuŭ, až pačuŭ jaho staréńki Harwázy.
Šláchcic to, jon apóšni Haréškawy słužka,
Apóšnia pána zámka najwiarniéjšy družka.
Star užo, wółas síwy, licóm wiélmi stróhi,
Da zdarówy rukóju, státkam łádziać nóhi.
Lubíŭ kalíś miež šláchtaj hulnuć na wiasiélle,
Dy jak pan jahó zhínuŭ u strašénnam dziéle,
Harwáz zmianiŭ naturu, usim na dziwótu,
Nia zahlánuŭ na kirmáš, wasiółu achwótu
Šlachéćkuju pakínuŭ; ludzi na paciéchu
Nia čuli jahó žártaŭ, nia báčyli śmiechu.
Nasiŭ Haréškaŭ róda lubréju zaŭsiódy,
Karótkaju špancérku, žóŭtu, dziéle módy;
Pa biarahoch abšýty załatý halóny,
At stáraści nia spaznáć, što janý złacóny;
Šóŭkam dakóła šýty znački Paŭkazicy,
To herb páński; i dziele taho ŭ akalicy
Paŭkazicaj Harwáza zwáli; ale býli,
Što at hutarki jahó, Mapánkaj chryścíli,
Časám Ščérbaj, bo céła łýsina u ščérbach;
Jonže zwáŭsia Rambajłaj; nia pytáj ab hérbach!
Ná ruku, što klučnikam jahó prazywáli,
Ŭ takóm čýnie na zámku dáŭniéj jahó ználi;
Dziéle tahó jon nasiŭ za pójas zatkány
Puk klučóŭ na abórcy, kutas pasrabrány.