Usié hladziáć na kámień: tut Sudździá macháje
Rukoju: daje prykáz, jak pačáć achwótu.
Stralcý łádziać parádak na taku rabótu.
Rajent s Kusym, s Sakałóm Asésar hatówy,
Padjaždžájuć da Sudźdzí, kab napačáć łówy; —
Tadauš wýpiaradziŭ usích, baš narókam,
Staŭ pry Sudździ, na dziwa žadnym hladzić wókam,
Daŭnó báčyŭ achwótu; a na rallí šéraj
Zájčyka wyhladáješ darmá zrénkaj ščéraj;
Tož Sudździá jahó ŭkáže; šaračók biez dušy,
K kámianiu pryloh ščyłna, dyj nastáwiŭ wušy,
Čyrwonym stréciŭ wókam strałcoŭ lichí zrénki,
Býccam urók chtoś kinuŭ; ach! pačuŭ biadniéńki
Swaju híbiel: bojazna usim pryhladáŭsia,
Pad kámianiam léžačy, kámianiam kazáŭsia.
Až rázam miaciél pýli pad niéba ŭzabjécca,
Lacíć strałóju Kusy, dyj Sakół niasiécca,
Tutkaž Asésar, Rajént, hółasu dabýli,
„Wýžha! wýžha!“ dyj s psiárniaj zahínuli ŭ pýli.
Kalí tak za šarakom hnáŭsia kóžan biésam,
Jasny hraf pakazáŭsia tutačkaž pad lésam:
Wiaścíma, pan wialiki, — panom to pryśpiéła,
Nikoli nia staŭlácca u paru da dziéła;
I ciapiér praspáŭ zorku; tož na słužak zlíŭsiá,
Jakže stralcóŭ uhlédzieŭ, na kani puściŭsia:
Świtku biełu, ŭ zamórji šýtu, za kalény,
Razwiéjaŭ bápał wieciar, báčycca pialény.
Za jim na kaniách słužki; maŭláŭ hrybkí śpiéły,
Kapialušý malénki bliščáć, štaný bieły,
Dyj špancérka karótka: — baš jak ubiarucca,
Nikiéi, ci žakiei[1], — niawieś jak zawucca!
- ↑ Žakiéi — hétak pany, što žywuć na maniér zamorski, mániać swajich lakajoŭ.
