Jon strášyć warabiéjku, jak caróŭ kaméta[1];
A jástrab, pad strop niéba čýstaha uzwíty,
Wyhladáje, baš matýl špílkaju prybíty;
Jak daslédzić jon ptušku, čy zájca puhlíwa,
Zwiezdačkaj na dabýču kidájecca žywa.
Kalíž nam Boh dazwólić ščaślíwa wiarnucca
Na rodzinu, hdzie sierce, hdzie dumý niasucca,
Papytáć na šarakóŭ, ptušak palawáńnia,
Nia čytać druhích nawín, akróm rachawáńnia?
Nad Saplicówam sónce uzyšłó i świécić,
Spad strachí járkim łučóm u stadółu miécić;
Łuč toj prakráŭsia k siénu ziálonu skwož ščéli,
S katóraha maładziéž zrabíła paściéli.
Razsýpalisia jaho załaciéńki kružki
Spad strachí, woś spad kasý rabýje ustužki.
I sónce drážnić sónnych, maŭláŭ huby, zrénki
Swajích miłych, kałośsiam, dziéŭki maładziénki,
Užo tréjčy zakryčaŭ husák, čaradóju
Šwarhóčać warabiéjki uhruń pad strachóju;
Atazwálisia rázam kački i indýki,
I pahnánaj u póla skacínki čuć kryki.
Ustali maładyje, pamaliliś Bohu,
A Tadauš pakojna, woś miadźwiedź u łohu,
Spić, zaryŭšyś u miahkaj iz siena paścieli;
Baš zasnuŭ jon nia skora, — až piawuny pieli:
Ab apošniaj pry stalé ŭsio dumaŭ nawínie.
Až dźwiéry rasčyníliś náściaž u adrýnie,
I Barnadýn, na biadu! — dziéle plačéj hłádka
Machnuŭ páskam, dyj kryknuŭ: „Ustawáj dziciátka!“
- ↑ Kameta, — zwiazdá chwastataja, što čásam pakázywajecca na niébie, woś jak báčyli my ŭ 1858 hadu, što badziáłasia dóŭha pa niébie z wialíkim chwastóm.
