Što byłó, — zanimáli jaho mýsli hetki,
Woś spatkáńnia, wiačéra pry baku susiédki,
Oj! — prykraž słówa „ciótka“ jamu kala wucha
Ŭściaž burčáła, zdajécca pahánaja mucha:
Chaciéŭby u Wóźnaha lapiéj razpytácca
Ab Taliménie, da baš nia moh z nim spatkacca,
I Wójśkaha nia ŭhlédziŭ; — toj dziéle parádku,
Kab haściám dać wýhadu, prapáŭ nia ŭ ahládku,
Pabróŭ dahlédzić słužby, kab paściéli słáli.
Staréjšyje, kabiéty u budýnku spáli,
A maładých Tadáuš, pa dziadźkawaj wóli,
Wioŭ na siéna, štob mahlí spačýci zdawóli.
U dwaré ŭsio prycichła, — báčycca nia žýli,
Maŭláŭ zwaný ŭ kláštary na pácier zwaníli;
Tólka stóraža hółas čásam atazwáŭsia;
Spáli ŭsie, adzin Sudździá zasnuć nia pytaŭsia.
Haławá haspadárki, łádziŭ jon atpráwu
U póla, záŭtrašniaju dla haściéj zabáwu.
Daŭ prykázy kómanu, wójtam, i humiénnym,
Písaram, achmistryni, stralcám i stajénnym,
Dáléj s padziónnikami sumieŭ raščytácca,
Ŭréšcie skazáŭ Wóźnamu što chóče praspácca.
Wóźny atwiazáŭ pójas Słŭćki[1], uwiés líty,
Pry jim wisiać kutásy wialíki, baš kíty,
Zwiérchu zółatam šýty bliščáć kwiétki łóŭki,
Na wýwarat siarabró, da miáhkije šóŭki.
Taki pójas zawiážeš na starónki óbie,
Załatŭju u świáta, čórnu u žałóbie.
Sam Wóźny sumiéŭ łádzić z pójasam prybórku,
- ↑ U Słŭćku pan Tyzanháŭz, katóry dla kraju zrabiŭ mnoha dobraha, spráwiŭ fábryku wiélmi krasiwych i bahatych pojasaŭ, katórymi pany padpirázywalisia.
