Jon káže: — „Šláchta bratý, mají dabradziéji!
„Sudzícca ab sabáki sléduje u kniéji.
„Łádnaž spirácca dóma, hdzie harýć zabáwa? —
„Na záŭtra ab to dziéła ŭ adkłád idzié spráwa;
„Ja dalš spirácca dóbrym ludziám nia dazwólu:
„Wóźny! abwiaścí ukáz da záŭtra, u pólu.
„Záŭtra i hraf s stralcámi tutaćka pryjédzie,
„I Wáše pójdzieš z námi, Sudžździá, moj susiédzie!
„I páni Taliména, pánny i kabiéty: —
„Tož budzia palawáńnia słáŭna na ŭsie léty! —
„I Wójśki, — kalí na to achwótu pačŭje.“ —
Tak káže — i stáraha tabákaj častuje. —
Wójśki, sidzia na wóstram kańcy, miež stralcámi,
Moŭča, wadziŭ pa siéni błudnymi wačámi,
Chaciá jahó j pytáli jakí ŭ tom sud, wóla,
Bo pan Wójśki, to miściuk wialíki da póla!
Da jon wážna toj spráwy u razdumji słuchaŭ,
Dóŭha wážyŭ u pálcach tabáku, — paniuchaŭ,
Dyj čchnuu, — až ściény stáry ukruh zatraslísia,
I takí z jahó huby réčy paniaślísia: —
„Moj Bóže! jakáž tuhá na mianié napáła;
„Štóby hramadá strałcóu staréńkich kazáła,
„Pačuŭšy, što wialmožy i šlachoćki sýny,
„Wiaduć haráčy spóry ab sabák chwaściny? —
„Stáry Rajtán, kab ažýŭ, — na taku nawínu,
„Wiarnuŭsiab da Lachówič ŭ swaju damawínu. —
„Štób skazaŭ Niasialóŭśki[1], Wajawóda dáŭny,
„Katóry j ciapiér dziéržyć sabáki prasłáŭny,
„I sótni maje stralcóŭ abyčájam pańskim,
„I sótni wazóŭ siéci ŭ zámku Warančáńśkim,
- ↑ Niasiałóŭski Jazép — paślédni Wajawóda Nawahródzki. Jon u 1794 hadu práwiŭ Pólšaju, choć nia byŭ karalóm.
