Dyj trebaž dahadacca što i Taliména,
Maŭláŭ kámień na siércy, — kacháŭsia strašénna!
Zliŭsia što s kabiacínaj kiépśka idzié spráwa,
Zhadáŭ što lepš z druhími míła joj zabáwa. —
Woś padchódzić, hłádziačy wusý samawíty,
Zaśmiajécca, a śmiech toj wiélmi jadawíty,
I kaže: „Akadémju słáŭnu Wilnia májeć,[1]
„Da ab sabákach janá tam nia naŭčájeć, —
„Druhá ab jich ŭ Waršáwie, Krákawie hawórka,[2]
„I na sialé. — Wučyć nas stára pryhawórka,
„Jak biez chwastá sabáka, tak šláchcic biez čýna,
„Chwost sabáce da biéhu nia máła pryčýna;
„A Pan chwáliš sabaku, što biez chwastá chódzić;
„Niacháj ciótka páńskaja sud pamiéž nas zwódzić.
„Choć páni Taliména žyłá u stalícy,
„I námieś zaświaciła ŭ nášej akalícy,
„Da sud joj ab achwócie práŭdaju zaświécić,
„Bo nawuka z letámi ŭ adnó s sabój miécić.“
Chłapcu, na katóraha nia ŭznarók napáła
Taká hrazá, sa zlóści hawórki nia stáła.
Hlánuŭ na Asésara, — da kułakóŭ skóry,
Ščáściam woś kichnuŭ mócna stáry Padkamóry.
„Na zdaróŭja!“ krýknuli, — toj, s pakłónam, słuchaŭ,
Zabubniŭ ŭ tabakiérku, tabáki paniuchaŭ;
Tabakiérkaž ŭ brylántach, zółotam świaciła,
Na jej Karól Stanisłáŭ pryhladáŭsia míła.[3]
Padkamóraha báćku karól ssudziŭ ŭ dáry,
Pa báćku jajé chawáŭ Padkamóry stáry.
Jak zabubnić, dajé znak, što hawaryć budzie;
Ŭsie zamóŭkli, cichaść, baš, jak na strášnym sudzie,
Старонка:Pan Tadeusz (1907).pdf/32
Гэта старонка была вычытаная
