Maŭláŭ wiarchí dziaréŭja, k sabié pachilóny,
Razwiéjaŭ wiécier; ruki ž, pad stałom splacióny,
Ledź u takój pryhódzie razplaściś uśpiéli,
A dwa krásnyje lička bolš pačyrwianiéli.
Tadauš, kab nia zdrádzić swajój niauwáhi,
Takoj hawórkaj s siabié dabywáŭ atwáhi:
„Kusy wídny! — u poli, baš wíchar niasiécca,
„A kaliž jon da zwierá dziélna tak biarécca“…
„Biarécca! — tož sabáka jakich ŭ świécie máła!“
Tut padaspiéu Tadauš, jak bačyš prystała,
Chwaliŭ, što biez narówaŭ, — znachar ŭ swajóm dziéle,
Žaławáŭ, što nia báčyŭ, jak zájca jon zmiéle.
Až zadryžáŭ Asésar, — puściŭ z ruk kiališak,
Hlánuŭ na Tadauša, maŭláŭ bazylišak.[1]
Asésar nia krykáła, dyj nia tak ruchlíwy,
Ad Rajénta ŭ rost nižšy, ŭ sławách nia tak žýwy,
Da na sabráńniach usim dawáŭsia u znáki,
Jazýk mieŭ jadowity, baš žáła wužaki.
Tak razumny jon słaŭca umiéŭ padpšukáci,
Što śmiéła ŭ kalendarý možna jich spisáci;
A ŭsie złosny wialika. — Mieŭ dólu bahátu;
Cełuju báćkaŭščynu, dyj što ŭziaŭ pa brátu,
Prapuścíŭ, woś čraz sita, na wialikam świecie,
I pryniáŭ słŭžbu Cársku u swajóm pawiecie.
Lubiŭ jon palawáńnia, raz dziéle zabawy:
Tož zwónki hółas trubki, — wialiki abłáwy,
Prypamináli jamu hadki maładýje,
Kalí mieŭ strałcóŭ dziélnych, sabáki ŭdałyje. —
Ciapiér mieŭ páru chartóŭ iz céłaj atpráwy,
I adnamu s tych sabák unimájuć sławy!! —
- ↑ Bazylišak, — zwier taki. Jahó choć nichtó jaščé z ludziej nia báčyŭ, da kážuć, što jak hlánie na kahó, toj miham pamiráje.
