(Choć nia było haráča), da wiéjar złacóny,
Razsypáŭ járki iskry na usié starony.
Hałóŭka biez čapočka, ŭ kružki wółas zwíty,
U stužački, baš dziciá ŭ pialónki, spawíty;
Pasiaród brylántowa špónka biła ŭ wóčy,
Bliščáła, baš zwiézdačka bliščýć siaród nóčy.
Na wiasiélla, zdajécca, ubráłaś; — šaptáli,
Što takója ubrańnia na bál tólka kłáli.
Choć karótka spadnička, — nóžak nia ŭkazała,
Bo pa ziamli biahučý, dróbnieńka, šaháła,
Jak lálački batléjny ŭ Bóža Naradzéńnia
Pakázywajuć chłopcý na uwiasialéńnia.
Kab pustója miaściéčka zaniáć tam biaspiéčna,
Biahučý, kłániałasia siudý, tudý, gréčna:
Trŭdnaž byłó dabícca, bo prachód zaniáli,
Łáwy, dyj krésły z haśćmi u dwa radý stáli.
Ci láŭku piaraskóčyć, ci siadzénnia céła
Rŭšyć z miesta; — da janá ŭbicca tam umiéła
Pamiéž stałá i haściéj, jak háłačka mała,
Kruciłaś siudy, tudy, — až pry mieście stáła;
Woś tolka pa darózie kahós začapiła,
Spiorłaś na Tadauša, dyj piaraprasíła,
Paslá na krésle swajóm lahóńka prysiéła
Tutže miež chłopcá j dziádźku; — ničóha nia jéła:
Čásam machniéć wiéjaram, s čaranóm huláje,
Čásam darahí kaŭniér na hrudkach spraŭláje,
A čásam biéłu ručku pad stužačku sádzić,
Štob pahladziéć ubráńnia, hałóŭku pryhłádzić.
Hawórka tam uniáta dziéle kabiacíny,
Parádkam zawiazáłaś znoŭ pamiéž družýny;
I pašli kruhóm sudý, hrómka razpraŭlańnia,
Dziéle siahódniašniaha ŭ lésie palawáńnia.
