„Bo pačuŭ ŭ sabié zárad niémačy niaščásnaj;
„Na paničykaŭ módnych usiŭdy kryčáli,
„Samiž wiéru, hawórku, adziéžku mianiáli.
„Byłó to zło razpŭćcia, wialíka swawola,
„Pa katórych pryšóŭ k nam strášny post — niawóla.
„Pómniu, jaščé dziciáciaj badziáŭsia pa świecie,
„Jak heta raz da baćki ŭ Ašmiánskim pawiécié,
„Pryjéchaŭ pan Padčášyc[1] u wazku prancuzku,
„Jon piéršy zašwarhatáŭ nie po biełarusku.
„Pieršy jon uwioŭ u Litwu zamorśku haworku.
„Usie zawidywali, k katoramu dworku
„Zajechała dwukolna biada, čy drandula,
„Katora pa jichnamu zwalaś karyjula.
„Za lakajaŭ, dzwie mały stali sabačonki,
„Na kozłach siadzieŭ niemiec, jak doščačka, tonki,
„Žuraŭlinyje nohi, bačycca dzwie tyki,
„U pančoškach, — s pražkami jaho čarawiki,
„Na haławie čužyje wałasy i z miecham; —
„Staryje dziwilisia čučału sa smiecham,
„A mužyki chrysciliś i šaptáli cicha,
„Što u wazku zamorśkam Wanéckaja licha.
„Sam Padčášyc byŭ pachóž, spièradu i z boku,
„Na zamórśkuju nałpu, ásli na saróku.
„Čužý wółas kaŭtunóm na haławié wiŭsia,
„Trasiani, — pyłok s muki pad sam strop uzbiŭsia,
„Kaliž chto tahdý j dŭmaŭ, što adziéžka swojska
„Prystoić čaławiéku lapiéj, jak zamórśka,
„To maŭčaŭ u kutóčku, bo paný kryčáli,
„Što wučýcca rózumu my swajím miašáli.
„Pan Padčášyc usiody puščáŭ taku hádku,
„Što nowaha rózumu, zamórsku paradku
- ↑ Padčášy, ― tož daŭniéjšy čyn u Pólšy i Litwie. Padčášaha sýna maníli Padčášycam. Tak było i s druhími čynámi.
