Wiédama, jon staréjšy i ŭ čynie i ŭ wiéku;
Idučý, jon kłániaŭsia kóžnu čaławiéku.
Pry jim kwastár Barnadýn[1], — dálej Sudździá tréci
Barnadýn pamalíŭsia, wýpiŭ da wašéci,
I mužčýny parádkam wódku padawáli,
I chaładziéc litóŭski móŭčkam zajadáli.
Tadauš, jak prybyły, maŭláŭ práwam hóścia,
Wysoka sieŭ pry pánnach, bókam Jagamóścia;
A pamiéž jim i dziádźkaj pŭsta miéjsca stáła,
Jano býccam u tuzié kahóści čakáła.
Dziádźka částa na miésta, dyj na dzwiéry hlánuŭ,
Čakájučy na piéŭna, siadzénia nia kránuŭ.
I Tadauša wóka da dzwiaréj badziécca,
To niéchacia k pustómu siadzéńniu niasiécca.
Dziwa! ŭsie miésty pry niom zajmali dziaŭčáty
Pryhóžy, u šlachéctwa i rózum baháty,
Karalu na jich hlánuć nia byłob sarómu,
Da wóka bradzie k miéstu niéchacia pustómu.
Zahádkaj to siadzénia, jon lubić zahádki;
Ledź pramówiŭ sławiečka da susiédki hłádki,
Padkamóraha dóčki, býccam máła cénić,
Nia lje wadý u šklánku, talérki nia zmiénic,
Zabaŭláć dziaŭčát małwój, zabýŭ wažnu štŭku,
Katórajub dokazáŭ staličnu nawuku:
Tólka pŭsta siadzéńnia jahó zanimáje—
Uže nia pŭsta: — Boh niewieś, kahó tam sažáje.
Mýsli ŭ hóławie skáčuć niewiédać jakíja,
Woś pa daždžý ŭ prakósach žábki maładýja;
- ↑ Kwastár Barnadýn; — woś jak barnadýnski zákań nia májeć nijákaha miéńnia, to jość u jich taki abýčaj što adzin iz ksiandzoŭ jéździć pamiéž ludziej i prósić padajáńnia: — i tak adzín dajé awiéčačku, druhí baraná, toj miérku, druhuju zbóža, chto što móže. Tak janý na céły hod sabirájuć sabié na žycció.
