Ŭ jich adzin rascwietejeć óbraz, jak praléska,
Świežyć hrudź maładziéńku, baš rasá niabiéska.
Tut jamu prymaníłaś, jak šoŭ u światlícu
Pustu, hladziéŭ na kwiétki, rabuju trawícu,
To iznóŭ sladziŭ mýslaj maleńkaju nóžku,
Što u sádzie taptała biélenku daróžku:
I nia śmieŭ na strop hlánuć, piéściŭ dumu ščásnu
Što piéŭnie tam uhlédzić sukiénačku jásnu,
Kručeny wałasóčak u stručki maléńki,
Na hrŭdkah labiadzínych ručónki bialéńki.
Pryniaslí trécia dáńnia, — stáry Padkamóry,
Jak baš słužyć kabiétam zaŭsiódy byŭ skóry,
Padáŭ dóčce Razálce krychu winá ŭ šklánce,
A małódšaj padsunuŭ ahurki ŭ blašánce,
I skazaŭ: „ja pasłužu wam, mají dačŭški,
„Choć stáry i nia zhódzien, tólka da paduški“.
I kinuliś maładý, usió, što tam žyła,
U sóramie dzieŭčátam skóra usłužýło.
A Sudździá sroha hlánuŭ woś na Tadauša,
I zakinuŭšy nabak rukawý kantŭša,
Naliŭ winá, dyj káže, „Druhíje zwyčáji
„Ciapiér u nas; šlom dziaciéj u zamórśki kráji
„Nawučýcca čužóha rózumu hłyboka,
„Dy škóda! — nia pilnuje jich baćkawa wóka.
„Daŭniéj panom učýci šláchtu było ŭ módzie,
„Ja sam let dziésiać słužýŭ Pánu Wajawódzie,[1]
„Báćku Jaśnie Wialmóžna Pana Padkamóra“.
(Kážučy pakłaníŭsia jon Wialmóžu skóra),
„I, jak słužýć narodu, učýŭ jon namiékam,
„Nia wýpuściŭ z apiéki, zrabíŭ čalawiékam,
- ↑ Wajawóda, — wialíki čyn dauniéj u Pólšy i Litwie, nia raŭnujučy ciapiér hubernátarski, da kažýsia jaščé bólšy.
