Zato jarčéjšym wókam z za hor wyhladáje,
Čyrwónaja, — woś kali ščýraju rukóju
Haspadár kónčyŭ dziéła wiačérniaj paróju,
Dyj z licóm, choć pa prácy kraśniéj at kalíny,
Wiasiół bradzié da ŭłásnaj na spakoj chacíny.
I pawažny kruh sonca, smutnymi łučámi
Spuskájecca nieznačna za bor, a snapámi
Tumánnymi les ŭkóła abniaušy wysóki,
Z bóru, maŭláŭ, stoh siena twóryć adzinóki; —
I pačarniéŭ bor, kažyś wísialnik sa stráchu,
I krásić nad jim sónce, woś pažár na dachu,
I schawáła sia za les, báčyš spad halíny
Tam siam bliśnié, jak ahoń at tónkaj łučýny,
I zahásła; tut siarpý bražžać pierastáli,
Parabki iz prakósaŭ na pleč hrábli ŭziali;
Scíchła ŭ póli, bo hétak prykazáŭ pan stáry,
Kab s kańcóm dnia końčyli dziéła haspadáry.
„Boh wiédaje jak dóŭha pracawáci tréba,
„Sónce, Jahó rabótnik, kalí sójdzie z niéba,
„Tahdý j mužýk pa dziéle pawinien spačýci“.
Tak zaŭsiódy pan dóbry prywýk hawarýci;
A što Sudździá prykaže, to kómanu świata,
Bo i wazy, ŭ katóry dabró kłáli zžáta,
Waróčaliś da humná ŭ lohańkaj uprážy,
Wólikiž rádawaliś nia wialíkaj kłážy.
Waróčaliś i z lésu wiasióły družýny,
Da ŭ parádku: napiaród máłyje dziacíny
Z daréktaram, tuž Sudździá jdzie ruká z rukóju,
Z jásnaha Padkamora dóbraju žanóju,
Za jími Padkamóry, pasiaród daróhi
S swajakámi, jon wážna stáry, sŭnie nóhi,
Za staršymi paniénki, chłopcý tŭtže z bóku,
Za pánnami, astáliś býccam nia znaróku:
