Bo wiédaŭ, što z haściámi prydziécca wiačérać.
Pan Wojski spaznáŭ chłapcá, razkryžawáŭ rúki,
I s krýkam abniáŭ jahó, caławáŭ da múki,
I hawórkaj biez łádu, parádku mianiáliś,
Jak bywáje, kali woś dóŭha nia widáliś.
A jak Wójśki zdawoli chłopcá napytáŭsia,
Tak záraz, što u dwaré, hawarýć uziáŭsia.
„Dobra, moj Tadaúšku“, (tak báčyš maníli
Dziaciuká, bo Kaściuški imieniem chryscíli
Na pámiatku, što ŭ tuju wajnu jon radziŭsia,)
„Dóbra, moj Tadaušku, što ty pajawiŭsia.
„Damóŭ ŭ paru, jak dziaŭčát mnóha tut bywáje,
„Pabáčyš, tabié dziádźka wiasiella syhraje;
„Jość s čahó wybrać, hasciéj, baš snapóŭ ŭ harudzie,
„Zjéchaliś námieś sudzíć u hraníčnam sudzie,
„Kab z hráfam spor sumiéžny da kańcá prywieści;
„Dy i Pan hraf woś záŭtra stánie tut na miéści;
„Padkamóry[1], ŭžo zjéchaŭ z dačkami i žónkaj.
„Maładziež pabadziáłaś u les sa stralbiónkaj,
„A stáryje j kabiéty žníwa ahladájuć,
„I stralcóŭ tam pad lésam wiesiała stračájuć.
„Pabradzióm, kalí chóčeš, a piéŭna za hájem,
„I dziádźku, Padkamórych, i dziaŭčát spatkájem“.
Wojśki s chłopcam, daróhaj idučý pawoli,
Jaščé nahawarýcca nia móhuć zdawóli.
Sónieńkaž na záchodzie choć mienš dapiekaje,
- ↑ Padkamóry, — wialíki to čyn kalíści u Pólšy. — Jon maniŭsia staršéjšym u swajóm pawiécie pamiéž šláchtaj. Jak Maskwá stáła práwić Pólšaju, to ŭžé čyn hény nia mieŭ nijákaj siły; dziéle gréčnaści čásam kahóś tym čýnam manili. Jakiś čas jaščé Padkamóry sudziŭ miažawýje spráwy, a poślá i to prapáła. — Tož zastupáu jon čásam Maršáłka i Kamórnika.
