Wýšła na níwu: dźwiércy kałýšacca ŭ sádzie.
Uhlédzieŭ na daróžce sladók, jak patyčka:
Wídna, što biez pančóšak i biez čarawíčka
Lótała pa piasóčku, bialéjšym at sniéhu,
Ledź k ziamlí prylaháła u wialíkim biéhu.
Padaróžny staŭ dóŭha ŭ razdumji hłybókam,
Pa ŭsich kutkoh sadóčka wadziŭ błudnym wokam,
Krásnym licóm k praléskam žadna pryłažyŭsia,
Razhládywaŭ sciéžački, usiamu dziwíŭsia,
To pryláh da sladóčka, što ŭtaptáŭ daróžki:
Čyjížby tam błudzili dróbnińkije nožki?
Nia ŭznarok hladź u horu! — jość čamu dziwícca:
Na płócie kráśna pánna, u jásnaj spadničce,
Sniahawóju saróčkaj hrudki zakrywájeć;
Paníč žádna na šyjku biełu pahladájeć.
Čásam nášy litwínki u hétakom stróju,
Čurájucca at chłopcaŭ ráńniaju paroju.
Tož choć nichtó nia báčyŭ, rŭčki załažýła,
Kab swají labiadzínny hrudki lepš zakrýła.
Wołas joj niarazwíty, zwiázan u wuziółki,
Maŭláŭ stručkí ŭ harósie, báčycca kruciółki,
Dziŭna krásiŭ hałóŭku, sónca tam jak miécić,
Zdajécca, što karóna na abrázku swiécić.
Líčyka nia pabáčyš; cikáwaja wóka
Miéciła tam za čýmsci u póla, dalóka,
Ŭhlédzieła, zaśmiajáłaś i ŭ dałóni bíła,
Woś biéła ptuška, na-ziem lóhańka stupiła,
I sunuła pa hrádkach swajŭ nóžku skóru,
I pa dosce upáła aknóm u kamoru,
Spiewájučy chwaciła sukiénačku jásnu,
Pry lustry lubawácca stáła ličku krásnu;
Tož uhlédzieła chłapca, — iz rŭčak upáła
Sukiénačka, sa strachu dziéŭka blédna stáła.
