Tam małady Jasinski[1], pryhóžy, što dzíwy!
Tutže Karsák, tawáryš jahó niaščaslíwy.
Spaznáŭ jon toj zagárak, što hráje bylícy.
U dziarawiánnaj skrýnce, pry dzwierách swiatlícy
I z rádaściaj dziacínnaj paciáh za šnuróčak
I pašóŭ Dambróŭśkaha[2] hudziéć mazuróčak.
Lótaŭ pa céłym dómie, ― šukáŭ swajej kletki,
Hdzie wiésiała zažywaŭ u małady létki:
Uchódzić, dzíwa! — zrénkaj wódzić pa kamóry,
Tož światlíca kabiećcia, ― žanócki prybóry;
Chtóž by tut žyŭ? bo dziádźka jahó nia žanáty,
A ciótka picierburski zalahłá pałáty.
Tož pakój nie'chmistrýni, woś i chwartapiána,
Na jim nóty i knížki — ŭsio paraskidána
U biezłádździ, dy, báčyš, biezłádździa to miła,
Widáć, što maładziéńka rŭčka natwarýła.
Woś sukiénačka biéła iz kałóčka zniáta
Zhatóŭlena k uboru, na krésle raspiáta,
A na wóknach dajnički, u jich rozny kwiétki:
Hieráń, laŭkója, ástry, praléski, nahiétki.
Paníč staŭ pry wakóncy, tož nowaja dzíwa!
Pry biaražku u sádzi, hdzie rasła krapíwa,
Uhlédzieŭ aharódčyk, sciéžkami razpiáty,
Pówien kwietkaŭ, strakátaj trawícy dyj miáty:
Płatók nizki, ŭzórami wóku pryhladáŭsia,
Stakrótkami, bač stŭžkaj, jon patpirazáŭsia.
Hrádki swiéža palíty ščódraju rukóju,
Tŭtže staić blašána dajnica z wadóju;
Tólka aharódnički nia báčyć u sádzie,
