Tadaúszu chod dwátcać let uże daspiélá,
I u Wílni, wiasiółam prawioú żyćció céłá,
Ksiendzá mieú daréktaram, — toj, pilnawáú sróhá,
Nia papuskáú na kiépstwa, — uczýú chwalić Bóhá,
I maładý Tadaúsz ú swajú ziamlú ródnu,
Prywióz siérca niawinna, duszú czýstu, hódnu; —
Da wiédamaż maładý rózum, — nia dziwóta!
Na sialé pahuláci pryśpiéła achwóta. —
Wiédać szto pryhóż sabój, maładý, dyj krépki,
Szto zwáúsia jon Saplicaj, Saplícyż nia zlépki, —
Janý mużczýny ćwiórdy, — siłny májuć rúki,
Da żauniérki achwótny, — túpy da naúki. —
Tadaúsz at praatcóú swaich nia czuráúsia,
Dziélna na kaní jéździú, — piéchty nia bajáúsia, —
I tup nia byú, choć s kniżak nia uczýúsia pílná,
Choć dziádźka za naúkaj jahó hladziéú siłná:
Jon lepsz rwáúsia da strelby, — sszáblaj rad huláci,
Wiédaú szto da wajáczki jahó miéli hnáci, —
Szto taká útastaméncie stáła bácki wóla, —
Hnáúsia mýslaj za bubnam, siedziaczy u szkolá: —
