Старонка:Paltava.pdf/34

Бушуюць ядры, свішчуць кулі.
Навіслі холадам штыкі.
Сыны, ўзгадованыя славай,
Ў акопы шведы рвуцца лавай.
Як хвалі, конніца ляціць.
Пяхота рушыцца за ёю
І цяжкай цвёрдасцю сваёю
Імкненні конніцы мацніць.
І грознай бітвы поле тое
Грыіць, палае тут і там,
Ды яўна шчасце баявое
Спрыяе, служыць ужо нам.
Пальбой адбітыя дружыны
Бягуць і падаюць у прах.
Адходзіць Розен праз цясніны,
Складае зброю Шліпенбах.
Мы ціснем шведаў раць за раццю,
Сцягоў іх славу крые мрок,
І бог вайны сваёй пячаццю
Наш адзначае кожны крок.

І вось тады з нябёс натхнёны
Пачуўся голас, клік Пятра:
«Да справы з богам! Час». З шатра
Гуртком любімцаў атачоны,
Выходзіць Пётр. Яго пагляд
Гарыць агнём. Яго від страшны.
Ён сам — імклівасць. Ён — дзень ясны,
Ён — грому божага раскат.
Ідзе. Яму каня падводзяць.
Імкліў, лагодзен верны конь.
Дня счуўшы суднага агонь,
Дрыжыць, вачыма коса водзіць
І, горды коннікам сваім,
Імчыцца ў праху баявым.

На поўдні сонца. Жар палае.
Як рольнік, бітва спачывае.
Сям-там гарцуюць казакі.
Раўненнем лад бяруць палкі.
Маўчыць гамонка баявая,