płačuć i kainowym śmiecham śmiajucca z niadoli i mukaŭ swajej rodnaj Maci…
Što-ž heta za dzieci, što tak haniebna ździekujucca nad swajej rodnaj Matkaj, što majuć ćwiardziejšyja ad kamieńniaŭ sercy, što krojać matčynuju dušu iržawym nažom synoŭskaje zdrady i prysłuchoŭwajucca da Jaje stohnaŭ, da Jaje, zwarušajučaha ćwiordyja kamieńni, žałasnaha płaču.
Što śmiajucca z mukaŭ swajej rodnaj Maci?!
Jak-ža ich nosić syraja ziamielka? Jak-ža jana nie prawalicca i nie prahłynie hetkich niahodnych wyradnych dziaciej — renehataŭ…
...................
Ździekuješsia nad rodnaj Matkaj ty, „wielmožny panie“ abšarniku, kali wiedajučy, što dziady twaje byli kaliś biełarusami i adyjšli ad swajho biełaruskaha narodu dziela karysnaj im polskaj šlachotnaści; ty, katory wiedajučy heta, nia chočaš wiarnucca da swajej biełaruskaj narodnaści, pamima taho, što ciahnieš soki z biełaruskaj ziamielki i wykarystywaješ, až da krywawaha potu, pracoŭny biełaruski narod, narod, katory ciabie nazywaje panočkam, katoraha prodki stahnali ŭ jarmie haniebnaje panščyny, a za heta jaho nazywali pracoŭnym „bydłam“ i sumyśla trymali ŭ ciemry.
Wyradnym synom renehatam swajej rodnaj Matki robišsia i ty, wiaskowy čalawieča, kali čuraješsia swajej prostaj biełaruskaj mowy, kali stydaješsia hetaj mowaj hawaryć pierad panam, kali nazywaješ siabie polskim, tolki dziela taho, što maješ katalickuju wieru, abo ruskim, tolki dziela taho, što maješ prawaslaŭnuju wieru, zamiesta taho, kab skazać hołasna na ŭwieś świet, što ty — biełarus.
