Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/29

Сказаць штось хоча і ўздыхае,
Штось за язык яе трымае,
— Вось як пачнеш так разважаньне,
Агоркне ўсё табе да званьня, —
Нарэшце маці ня ўтрывала: —
Таго няма, другога мала;
А як жывеш ды не гадаеш,
То й ліха тога не зважаеш…
Так… хоць зямлі свае нямнога,
Але ўсё-ж лепей, як нічога.
А збудзь яе — пачуеш страту,
Бо дзе паставіш тую хату,
Калі няшчасьце напаткае,
Бо гэта служба ўжо такая?
А там, за сьветам, на чужыне
Ніхто цябе, ой, ня прыхіне!
І як там будзе з той зямлёю?
Ня хваціш голаю рукою, —
Ня пэўна ўсё і невядома,
Дык больш пільнуйцеся вы дому!
— Ну, вось кабеціна дзіўная! —
Міхал на жонку нападае: —
Ці-ж мы зямлю сваю збываем?
Мы на рахункі прыкідаем.
Ды што, скажы, ну хоць-бы й пляц?
Падумаць — выстраіш палац!
Па часе будзе і развага,
Калі ў лоб стукне табе шляга!
— Вядома, бацькаўшчыны шкода, —
Сказаў Антось у тоне згоды: —
Але-ж і трэба меркавацца,
І аднаго чаго трымацца;
І ня чужым, а сваім вокам
Агледзіць трэба ненарокам,
Як мае быць, Заблоньне тое;
А можа выйдзе што якое.
Рабіць тут трэба — адно слова,
Ня то, што — цуп-луп! — і гатова,
Бо гэта справа — ня пустая;
Людзкі-ж язык касьцей ня мае.
Я так-бы раіў: выбраць час
І аглядзець усё зараз,