Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/30

А там сама пакажа справа,
Ці варта шуму ўся аблава,
Бо мо’ ваўкі ўсе пасхадзілі. —
На том яны і парашылі.
Я тут спыню апавяданьне,
Каб значны крок ступіць назад:
Зрабіць уважлівы агляд
Прычын імкненьня, парываньня
На новым грунце сесьці стала,
І чым жыла душа Міхала.
А поруч з гэтым мімаходам
Жыцьцё мінулае крануць
І ў цёмны кут яго зірнуць,
Дзе пад халодным яго лёдам
На зло ліхім яго прыгодам
Крыніцы сьвежыя цякуць.
Міхал… вы лепш спытайце самі
Пра палясоўшчыка Міхала:
Яго ўся воласьць наша знала,
Ён быў вядомы між панамі!
Ды што паны?! сам князь Антоні,
Я памятаю, як сягоньня,
Ня раз з Міхалам меў размову.
І знаў-жа-ж службу лясьнікову!
Ён ведаў, як свае пяць пальцаў,
Ну, да мала ўсіх мікалаўцаў.
Патрава здарыцца, пакража, —
Як бачыш, вызнае, дакажа,
І дойдзе ўжо да галубочка,
Як-бы па нітцы да клубочка.
Дык і ня дзіва, што Міхала
У нас любілі вельмі мала.
Міхал сам гэта чуў і ведаў,
Ды што ты зробіш? так з прадзедаў
Было-вялося і вядзецца,
І ўсё ўпустую люд таўчэцца:
Ды будзе час паразуменьня —
Таўкне пад самыя карэньні…
І вось што, братцы, дзіўна ў сьвеце,
Вы толькі добра паглядзеце:
Той чалавек, што першы, збоку,
Ўжо без таго ня ступіць кроку,