|
— То як-жа быць? — спытаў Антоні: —
Давай, брат, думаць хоць сягоньня
Ці так ці сяк, каб даць параду
І к аднаму ўжо прыйсьці ладу
Раз назаўсёды, аканчальна.
Вядома, служба — рэч гадальна,
А ў гэтым пекле і тым болей:
Ня пэўна жыць пад панскай воляй,
Але з чаго пачаць, мой браце,
Бо невялікае багацьце?
І як ты знойдзеш канцы тыя,
Калі кішэні ў нас пустыя?
— Ну, ты заглядваеш далёка,
Дык трохі хібіць тваё вока —
Вось гэта, раз; а падругое —
У нас ужо ёсьць сёе-тое:
Ну, пляц, зямлі па чвэрць надзела;
Лічы пад тычячу іх сьмела,
А там зямельны банк паможа,
Быка, карову прадамо…
Чаго палохацца? дармо!
Абы ахвоту меў, нябожа!
А пры жаданьні, пры ахвоце
Сам чорт ня страшан у балоце! —
Сказаў Міхал на словы брата,
Сказаў рашуча і заўзята.
А маці слухае маўкліва,
Аб чымся думае тужліва;
|
