Гэта старонка была вычытаная
Што грыб падымеш тут часамі?
За ўсе іх голаву, з грыбамі!..
Яно-б чаму? служыць-бы можна,
Каб не валяўся так нязбожна,
У вочы гэты Рак-вар’ят.
Ці-ж чалавек ён? азіят,
Душа зацятая, ліхая,
Такіх паноў і сьвет ня знае.
Ды хоць-бы пан, а то — зараза,
Так шалахтун, байструк, пралаза,
Няшчасны вырадак, пастух…
А колькі гонару і мух!
Дык як тут жыць? Няма ахвоты,
І марны ўсе твае турботы.
Жывеш, ліпіш, як на калу ты,
І ногі й рукі ўдзеты ў путы.
А подзьме вецер, і ўсё бухне,
І ўсё стараньне тваё рухне.
А дзе дзявацца? пакукуеш,
А век на службе не зьвякуеш. —
І ўсе тужліва, замаўкалі,
І думкі кожнага займалі
Аб тым, што тут жывеш да часу,
Жывеш сяк-так, пакуль жывецца,
Калі-ж нібудзь, а давядзецца
Шукаць свайго хлябка і квасу.
|}
