Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/277

І ўжо ня страшна бура тая,
Бо ён захован, повен шчасьця.
А да каго цяпер прыпасьці?
Каго прасіць? каму маліцца?
І як ад сьмерці бараніцца?
«А можа гэта так, пустое?
А пэўна, глупства там якое,
Бо нават сьледу няма болю,
І ўсё нарэшце ў божжай волі!
Ў ім абуджаецца надзея,
Адводзіць страх той, сэрца грэе,
Як сонца землю посьле буры,
Бо так заложана ў натуры.
Ды тое ліха было ўпарта,
І строіць жартаў з ім ня варта.
Праз нейкі час, ужо пад зіму,
Міхал у моцным быў абніму
Хваробы цяжкай і паганай,
Неспадзяванай, негаданай.
І гора ў тым: хвароба гэта
Даўно цягнулася, ня з лета,
І ў тым была яе і сіла,
Што незаметна налучыла,
І спатайка гадоў праз колькі
Яе жывілі манаполькі,
Пакуль яна не разьнялася
І не зваліла з ног Міхася.
Сьпярша Міхал перамагаўся
І тэй хваробе не даваўся,
А потым кінуўся і ў лекі,
Больш з саматужнае аптэкі;
Піў зёлкі розныя і травы,
Ды не палепшваў свае справы.
Да дактароў ужо па часе
Вазілі хворага Міхася,
Вазілі ў холад і ў марозы,
А ліха-боль свае занозы
Глыбей у цела запускала,
І ўжо з тых лекаў толку мала.
Ляжыць Міхал маўклівы, смутны,
І вочы выцьвелі і мутны,
У глыб душы глядзяць гаротна,