Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/278

Глядзяць тужліва і маркотна.
І горка гэта сузнаваньне,
Што ад жыцьця ты ўжо адсечан,
І нават можа быць адмецен
І блізак час яго скананьня.
Жыцьцё-ж ішло, як і звычайна,
Крыху марудна, аднастайна,
Калі трушком, калі ступою
Сваёю бітаю трапою;
А з гэтым жыцьцем нага ў ногу
Як-бы ў адну ўсе йшлі дарогу,
І толькі ён, адсталы, хворы,
Папаў у нейкія зажоры
І лічыць нудныя часіны —
Ён моцна выбіт з каляіны
І тым жыцьцём ён ня жыве;
Другія думкі ў галаве,
Зусім другія пачуваньні,
Другі настрой і разважаньні;
І тое, што даўней, бывала,
Яго так моцна, захапляла,
Цяпер здавалася няўзрачным
І непатрэбным і нязначным;
Яго цікавіць лёс уласны,
Лёс пагражаючы, няясны,
Зацята схованы, замкнёны,
Бы кара цёмнае праклёны,
Што кожны момант над табою
Зьвісае страшнаю марою,
І кожны час яна гатова,
Сьвядома, або выпадкова,
Узьнесьці грозна, булаву
І апусьціць на галаву
І разам скончыць, адным махам,
З жыцьцём і з цёмным гэтым страхам.
Але што ёсьць там, за заслонай,
За гэтай сьцежкаю замкнёнай?
Няўжо пустэлі мрок разьліты,
Канец астатні, ноч нябыту?
Міхалу вусьцішна і жудка,
І сэрца стукае ў ім пудка.
Ох, страшна гэта ноч-пустэля!