Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/275

Пара падумаць, небажаткі,
Як жыць бяз бацькі і бяз маткі,
Бо іх жыцьцё — ня вечна ў сьвеце.
Вось тут глуздом паварушэце!
Дык трэба грунт мець пад нагамі,
Каб не бадзяцца батракамі.
Які-ж то грунт? Зямля, навука,
Але ня панская прынука. —
Адзін Міхал і грэў імкненьне
Давесьці справу да сканчэньня.
Але няўзнакі, неўзаметкі
Вязала ліха свае сеткі,
Каб іх накінуць на Міхала,
І ні на вошта не зважала,
Бы тая злосная намова:
Міхал прыцяміў выпадкова
Густы, чырвоны сьлед крываўкі!
«Эге, брат, дрэнныя праяўкі:
Прышла згінота да Міхася!»
Падумаў ён у нейкім страсе,
І нават сэрца ў ім апала.
Што за праява напаткала?
Няўжо яна, сьмерць няўзірана?..
Не, не! аб ёй і думаць рана.
Міхал жахнуўся. Нейкі смутак,
Ліхіх пачуцьцяў цёмны скрутак
Яго агортваюць істоту;
Ён чуе ў сьвеце адзіноту,
Як-бы варожых лёсаў сіла
У вочы глянула няміла
І ўстала нейкім грозным валам
Між тым жыцьцём і ім, Міхалам.
І першы раз ён так балюча
Адчуў той момант нямінучы,
Які ўсіх нас вартуе пільна,
Бо гэта сьмерць — зло неадхільна.
«Няўжо памру і стану трупам,
Згнію ў зямлі нікчэмным струпам
На целе гэтае зямлі?»
І цені страшныя ляглі
Яму на душу і на сэрца,
І ён так ясна, бы ў люстэрцы,