Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/274

Хадыку высьмее часамі
І яго «мухі з камарамі».
А скончыць тым апавяданьне,
Што многа трэба вандраваньня
І гэтай нуднай цяганіны;
Каб дацягнуць да палавіны…
Так, многа клопату з зямлёю!
Як цяжка голаю рукою
Рабіць, вясьці такія справы!
І больш тэй гутаркі і славы
І гэтай зайздрасьці і плётак
Дзядзькоў дасужых і іх цётак
І ўсіх наогул сваякоў,
Бо чалавек ужо такоў,
Чым тога дзела і карысьці.
Ох, цяжка, цяжка ў людзі выйсьці
І моцна стаць на свае ногі,
Бо многа ў сьвеце вас, парогі!
І часта роздараж іх быту
Над імі зьляжа, як навала,
І гэта даль падчас пужала,
Як нейкі лёс пусты, сярдзіты.
І засмуткуеш паняволі
Ад гэтых думак цёмнай долі,
Калі набытак і скарб хатні
Ідуць на звод на той астатні.
Але ці ёсьць, ці ёсьць парука,
Што будзе сэнс мець гэта, мука?
— Гэ! — казаў Міхась бывала: —
Вядома, клопату ня мала,
Ды што бяз клопату даецца? —
І тут ён нават засьмяецца,
Каб цень разьвеяць тае смуты:
— І трэба часам крыж пакуты
Панесьці, мілыя мае вы,
Зазваць і гора, неспадзевы!
Але раз ты наважыў дзела,
Ідзі станоўка, роўна, сьмела,
Ідзі, назад не аглядайся
І на другіх не пакладайся!
А вам, сынкі мае любыя,
Ня век сядзець на маёй шыі!