Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/271

Нязжыты сьлед прасьцяцкай долі,
Адвечны водгук праўды, волі,
Ўжо бачыш дзень свайго зьмярканьня.
І сьціхне ліры звон тужлівы,
Бо блізак захад твой маўклівы,
Апошні крок твайго блуканьня.
І смутна мне: я жыў з табою
Аднэю думкаю, душою,
Насіў цябе, як носіць маці
Няясны воблік той дзіцяці.
Ды ты, відаць, ня ў міг шчасьлівы
На сьвет радзілася бурлівы
Яшчэ далёкаю вясною
За мураванаю сьцяною
Ў няволі жудаснай астрога,
Калі над намі ноч-аблога
Навісла, цемраю густою
І гнула, цяжкаю пятою,
Як неадхільная навала,
Усё, што жыцьце асьвятляла.
Ды ноч мінулася памалу
У агульным жыцьця перавалу,
А там дарога, зноў дарога,
Разлука з краем і трывога
І паднявольнае блуканьне,
І гэта нуднае змаганьне
За інтарэсы жывата,
Ды йзноў варожая пята…
Як часта я жывіў табою
Ў разлуцы з роднаю зямлёю
Гадзіну смутку, лятуценьня
І момант радасьці — натхненьня!
Сьвятым агнём душа палала,
І злучнасьць-згоду адчувала
Таемных чараў-сугалосься
І чула шум тагды алосьсяў
На родных гонях, на далёкіх
І песьні жнеек яснавокіх.
А выгляд горак крутабокіх,
Лясочкаў, хвоек кучаравых,
Такіх прыветных і ласкавых,
Як дабрадушныя бабулі,
І грэлі сэрца і гарнулі,