Ў вачох стаялі, як жывыя.
Дрыжалі струны гаваркія,
Ў агульны тон суладзьдзя гралі
І на нявідныя скрыжалі
Трох неажыцьцеўленых слоў
Пісалі напісы вякоў…
Дык так: часіна разьвітаньня,
Апошні крок твайго блуканьня!
З зямлёю клопат быў вялікі,
Прышлося езьдзіць да Хадыкі
Ды варушыць і галавою
Над гэтай справай грашавою.
А грошы йшлі, плылі, як сьліна,
Аж высякалася чупрына
І брала нейкая нудота,
І адпадала ўся ахвота,
Зямлю купляць і нават жыць —
Такая хваля набяжыць.
А колькі гэтай валакіты!
І ўсе на грошы прагавіты:
Таму рубель, таму дваццатку,
А ўсё няма ладу-парадку,
Куды ні кінься і ні тніся;
Бадай яны былі зьвяліся
І ўсе натарусы, канторы
І іх пісакі-кручкатворы!
Вандруеш, бы ў тэй Чартавіцы;
Ці дурань сам, ці ўсе дурніцы,
Ці проста кпяць з цябе, дурнога,
Бо ты ня ведаеш нічога,
А толькі грошы выцягаюць,
Але на грош не памагаюць,
Прышлося дзядзьку вясьці справу
І папацець такі на славу.
Бывала, вернецца з дарогі,
Бяда і сьмех з яго, нябогі:
Сярдзіты, чорны, як махнуша,
І нават нос той, дуля-груша,
Відаць таксама ня ў гумору
І задзярэцца больш у гору;
Малыя шэранькія вочкі
