|
Канец!. Як проста гэта слова
І многазначна, заўжды нова!
Як часта мы пад крыжам мукі
Ў тамленьні духа ўзносім рукі
І вочы, поўныя гарэньня,
І прагнем мігу вызваленьня!
Шчасьлівы міг, бо палі путы!
Канец — і нейкі круг замкнуты
У нябыцьцё ідзе і гіне,
Каб месца іншай даць часіне;
І вера ў той канец няўхільны
Зьнішчае тлен гнілы, магільны.
Канец!.. Як многа разважаньня
І засмучонага пытаньня
У гэтым простым, страшным слове
Пры іншым зьявішчы і ўмове,
Калі астатняю мяжою
Канец кладзецца між табою
І тым, што дорага і міла,
Што душу грэла і хіліла
І сэрца модна парывала,
Як гымн ў вуснах перавала,
Калі змутнелаю вадою,
Дзе сонца цешыцца сабою,
Шуміць ён, вольны і імгненны
І гучна-звонны й бела-пенны!
І ты, маё апавяданьне,
Жыцьця адбітак, разважаньня,
|
