Гэта старонка не была вычытаная
Сябры назад з гары зьвярнулі,
Шырокім крокам сьціганулі.
— Пастой! а там што? — Там — гармата.
— Чаму-ж няма пры ёй салдата? —
Пытае дзядзька. — Мо‘ старая,
А мо фальшывая якая, —
Ня буду спрэчвацца заўзята. —
З такой гаворкай да гарматы
Прышлі яны і важна сталі,
Гармату доўга разглядалі,
Глядзелі ззаду і з бакоў,
Аб ёй сказалі колькі слоў.
Калёсы дзядзька разглядае
І бліжай-бліжай падступае,
Хацеў яе яшчэ пагладзіць.
— Ой, не чапай, ато рассадзіць!
Няхай яна, брат, лепей спрахне!
Зачэпіш, падлу, ды як гахне!
І вочы высмаліць і кішкі
Шпурне, глядзі, аж на Лукішкі.
О, з ёю брат, такія штукі! —
Рвануў назад, як ад гадзюкі —
Спужаўся дзядзька — борзда рукі,
Ды так, што Грышка стаў сьмяяцца.
— Хадзем, брат, лепей сілкавацца!
|}
