Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/26

Ўсё грае носам, бы музыкі
У гэтай кірпе завяліся.
Вазьмі анучу, абатрыся! —
Алесь ня рад быў, што спытаўся
І ў кут ён борзьдзенька хаваўся.
І бацька моўкне і чакае,
Што скажа дзядзька або маці,
І ціха стала ўраз у хаце:
Чутно, як муха пралятае.
— Пасада, кажаш, вельмі ўдатна,
Ўсяго там родзіцца ажнадта.
Чаму-ж яе там ня купляюць?
На нас, ці што, людцы чакаюць? —
Пытае маці: — каб такая
Была зямля гэта прыўдала,
Яна-б дагэтуль ня гуляла.
Або аб ёй ніхто ня знае?
Ці тыя людзі ўсе паснулі,
Якім зямелька трэба пільна?..
Ой, каб яна была прыхільна,
Яе-б даўно ўжо прыгарнулі.
— Чакаць ня будзе, ёсьць вядома,
Калі сядзець ты будзеш дома
Каля свайго збана, карыта, —
Сказаў Міхал крыху сярдзіта: —
Сама зямля ня прыдзе, чуеш,
А сам за ёю павандруеш.
Калі сядзець ды так гадаці, —
Ня высядзіш нічога, маці.
Ня бойся: людзі не сядзяць,
Зямля ня будзе нас чакаць,
Не запустуе, ня згуляе!
— А пэўна — дзядзька пацьвярджае.
— Ды як яно ўжо ні было-б там, —
Зноў кажа бацька: — а пад плотам,
Зямлю купіўшы, не валяўся б
Ды як-бы жыў яшчэ! Ня знаўся-б
Ні з панскай ласкай, ні з панамі,
Жылі-б сабе гаспадарамі,
А што за шчасьце тут, спытаем?
Які прыбытак мы тут маем?
Вуглы падпёрты пірагамі?