Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/25

Вось дзе, Антось брат, пажыў ты-бы! —
Пад дзядзьку бацька падвёў міну: —
Лаві ліны і еш саміну —
Самы жывуць там, як цяляты! —
А дзядзька быў рыбак заўзяты,
Рыбак у ім тут абудзіўся,
Як сонца, твар яго сьвяціўся
І ад прыемных ціхіх сьмехаў
Чуць не да вуха вус заехаў.
— Ну, ўсе выгоды каля боку,
Тае-ж зямлі якраз валока, —
Міхал расьпісваў з жарам далей: —
А чорны грунт — дванаццаць цаляй!
Жыта там родзяцца на дзіва:
Як едзеш між хлябоў вясною,
Ў іх конь хаваецца з дугою!
А з ячмянёў вары хоць піва,
Грачка, аўсы растуць, як лозы —
Ня то, што ў нас: адны занозы
Пад кіпці ты панаганяеш.
Пакуль дзьве жмені нажынаеш.
І ўся зямля ў адным адрубу;
І лес там ёсьць, найболей дубу,
А дуб расьце на добрай глебе;
Не клапаціўся-б там а хлебе…
Адкуль ні глянь — ўсё ўпадобна:
Перш-на-перш жыў-бы там асобна,
А не ў галдзе, страшэнным сьціску
І лбоў ня білі-б там за міску,
Як гэта водзіцца ў народзе;
Там зможаш быць з суседзьмі ў згодзе.
Другое дзела — воласьць блізка,
І то ня дробная, брат, рыска;
Там школка ёсьць, а дзецям трэба
Даўно навука і вучэба,
А то растуць, на лес, вось, глядзя;
Зірні: унь дуб які ўжо Ўладзя! —
На зэдлі Ўладзік схісянуўся,
Алесю хітранька ўсьміхнуўся.
— Ну, а я, тата, ці вялікі? —
Спытаў Алесь. — Ты? салапяка!
Нос абатры йдз!, разявяка!