Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/233

Кажух накінуў ды йдзе ў сені,
І таго страху няма й цені:
Глядзіць прыветна, як на брата,
— Заходзьце-ж, браціку, да хаты…
Ды вы з канём? дык заяжджайце,
Вось тут пад клуняю стаўляйце.
Сюды, за гэты стог саломы! —
Гамоняць, бы даўно знаёмы,
Адны другім так моцна рады!
Няма ні хітрыкаў, ні здрады,
Ні гэтай фальшы, ні падкусы;
Ідзе гаворка бяз прымусы,
Хвілінак першых палі путы,
І душы насьцеж разамкнуты.
— Сюды, сюды кіруйся, браце:
І месца, будзе й корму хваце.
Там за аўсянымі снапамі —
Ядзяць іх мухі з камарамі —
Ляжыць і кошаніна й віка —
Не агалеў яшчэ Хадыка! —
Каня адпрэглі, воз прыбралі,
На прыгуменьні пастаялі;
Ніяк ня скончыш тэй размовы,
Бо людзі сьвежы тут і новы,
Кранеш адно, ўсплыве другое:
Такі-ж і трэба, сёе-тое
Абмеркаваць, як мае быць,
Аб тым, аб сім пагаманіць,
І з тэй размовы асьцярожна
Што-небудзь вывудзіць і можна,
Ці слоўка, рысачка якая, —
Ўсё гэта часам памагае
Зірнуць на справу іншым вокам
І падыйсьці да яе бокам.
І стала ясна з тэй размовы,
Якія цяжкія умовы —
Няхай іх людзі лепш ня знаюць —
Прадаць зямельку прымушаюць.
— Пакрыўдзіў бог мяне сынамі,
Ядзяць іх мухі з камарамі!
Няма сыноў — няма падмогі,
А сам я стаў слабы на ногі,