Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/234

Бракуе сілы мне, браточкі!
Няма, мінуліся гадочкі,
Калі зямлю вярнуў Хадыка,
Ня горш вала таго ці быка,
Зямля-ж тут, братцы, залатая:
Цаны яна сабе ня мае!
Але вядома, браце мілы:
Тут рукі трэба, сілы, сілы,
А іх няма, заўважце самі,
Ядзяць іх мухі з камарамі!
І я — скажу вам па суменьню —
Больш к гандлю маю нахіленьне.
Дык вось чаму я, ягамосьці,
Мае вы міленькія госьці,
І продаю сваю пасаду, —
Казаў Хадыка ўсё да ладу
І так праконана, праўдзіва,
Што нашы купчыкі маўкліва,
Ківалі толькі галавамі
Ды усьміхаліся часамі:
Але цішком самі сабе
Напэўна мысьлілі другое:
«Сьпяваеш добра, ды ці тое?
Вярзеш, брат, грушу на вярбе».
— Хадзем у хату, мае братцы;
Ня грэх было-б пасілкавацца,
Хоць верашчачкаю з блінамі,
Ядзяць іх мухі з камарамі!
— А мо-б наўперад, пан Хадыка,
Калі фатыга невяліка,
Нам паказаў-бы сваё поле? —
Сказаў Міхал. — Што-ж? ваша, воля!
А пацікуйцеся: тут блізка;
Зямля, бы ў мацеры калыска,
Навідавоку, пад рукамі,
Ядзяць іх мухі з камарамі!
Вось яна тут, уся валока,
Глядзіць на нас, як божжа вока.
Вось паплавец мой. Сена — піва!
Ядкое, брацікі, на дзіва:
Запраў, дык есьці будзе поп.
А жыта! ну, ня ўзьнімеш сноп!