Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/232

Сваім прыгожствам ня хіліла.
Але ня ў хаце сэнс і сіла,
Бо хаце можна раду даць
І на свой густ пабудаваць,
І хата стане больш вясёла,
А не такая, вось, стадола,
Наогул хата — справа, дробна,
Абы зямля была, ўпадобна.
Міхал яшчэ раз кінуў вокам,
Э, хата — глупства: лес пад бокам.
З такою думкаю ў вакенца
Міхал пастукаў пужаленцам.
На гэты стук у яме-хаце
Наўперад рыпнулі палаці
І ўзварухнуўся край бярлогі,
А потым шлопнулі ўжо ногі:
Сам гаспадар, кудлач заспаны,
Ідзе на стук неспадзяваны
Хадою важнаю індыка.
— Ці тут жыве Фядос Хадыка? —
Міхал пытае, жджэ адказу,
Адказ даецца, ды ня зразу,
Як падабае ў такім стане.
— Тут, тут! А скуль вы, мой васпане?
І хто такі сам, ягамосьцю? —
Фядос пытаньне ставіць госьцю,
Вачэй ня зводзіць з яго твару.
— Здалёк мы, пане гаспадару:
Чатыры мілі за Нясьвіжам
(Міхал лічыў Нясьвіж Парыжам,
Усім вядомым на ўсім сьвеце),
І мы вас маем на прымеце,
Даведаліся ад людзей,
Што пан Хадыка, дабрадзей,
Сваю пасаду спродаць мае.
— Так. Справа, значыцца, такая!
То пачакайце-ж, калі ласка! —
І зьнікла ўраз яго апаска
(Ня шкодзіць быць і асьцярожным
Прад незнаёмым падарожным).
Хадыка зараз захадзіўся
І аканчальна абудзіўся,