Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/231

А роўнядзь, роўнядзь! Як далоні! —
Міхал зазначыць ці Антоні: —
Эх, брат, зямля: ўміраць ня трэба,
Не пашкадуе табе хлеба, —
Ўсё прыцягала іх увагу:
Ці ўстрэнуць родную сярмягу —
І людзі простыя так ветлы,
І погляд добры іх і сьветлы
Так да душы і пранікае
І сэрца цешыць і ласкае;
Ці хутарочак пападзецца,
Ну, як знаёмым, усьміхнецца!
Ці гэта вёска з ветракамі
І з прыдарожнымі крыжамі, —
Ўсё так павабна, так адметна,
І ўсё вітала іх прыветна,
Бы тая блізкая радня.
На трэцьцю ранічку да дня —
Мужчыны трохі і блудзілі,
Дарога ж мерылась на мілі —
Яны прыклыгалісь да мэты,
Каб аглядзець куточак гэты.
Міхал зьлез з воза, кінуў вокам,
У двор шыбуе мерным крокам,
Ідзе, гасподу разглядае.
Яна ня досыць маладая;
І на двары ня вельмі ладна,
Ўсё нейк раскідана, няскладна,
Як-бы будынкі між сабою
Жылі ня ў згодзе, бралі з бою
Мясьцінкі тыя, дзе стаялі,
Адна другую адпіхалі,
Або ляпіліся няўклюдна,
І каля хаты было брудна;
І нават гэта сама хата
Была залішне праставата:
Абрэз страхі йшоў коса, крыва,
І гэта стрэшка шалудзіва —
То голы плех, то кучка моху,
І ўся дзіравілась патроху,
І нават комін той шчарбаты,
Ну, адным словам — гора-хата,