Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/230

Адбітак вечнае красы?
Ці не багаты тут лясы
І рознай пташкай і зьвярамі,
Арэхам, ягадай, грыбамі?..
Эх, вы, нявіннасьць і прастэча!
Цямны вам лёсы чалавеччы.
Але напэўна і мужчыны
Паважнасьць гэтае хвіліны
Ня менш ад хлопцаў адчувалі,
І нейкі час яны маўчалі,
І кожны ў думках сам з сабою
Размову меў часінай тою.
Ды што гадаць аб гэтых словах,
Што не адбіліся ў размовах?
Мінём дарогі, іх малюнкі,
Іх не падведзены рахункі;
Яны заўсёды сьвежы, новы
І многадумны, настраёвы,
Іх ні прайсьці, ні азірнуць,
Яны сваім жыцьцём жывуць.
Ды ўсё-ж зазначыць я тут мушу —
Міхал з Антосем сваю душу
Дарогай цешылі нямала.
Прад імі Случчына ляжала,
Старонка міла і багата.
Народ, відаць, жыў панавата,
Прынамсі добра і заможна,
Па ўсім аб гэтым судзіць можна:
Па ветракох, такіх удумных,
І па абэржах гэтых гумнах,
Па старасьвецкіх азяродах,
Па гарбузох на агародах,
Па тытуну і па садочках,
Дзе хаты ніклі, бы ў вяночках.
А тыя ліпы ці таполі!
Такіх ня бачылі ніколі:
Разьвіслы, тоўсты, сакавіты,
Гамоняць з небам — паглядзі ты!
За многа вёрст здалёк відаць.
— Ну, дрэвы! нечага сказаць;
Зямля, брат, сілы многа мае —
Такія вежы выганяе!