Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/229

Няма табе, няма спакою:
Ты — суматоха, вір бурлівы,
Ў табе загіне баязьлівы,
Як парахно, як зерне тое…
— Ну, будзем ехаць! — Едзьма, браце! —
На момант ціха стала ў хаце.
Куды мужчыны завіталі,
Спынілісь, шапкі пазьнімалі,
Прад абразамі гнуць галовы.
— Бывайце-ж, мілыя, здаровы!
— Ну, час вам добры, едзьце з богам! —
Ім кажа маці за парогам,
Жадае шчасьця і дабра.
Мужчыны рушылі з двара,
На воз паселі і ўздыхнулі
Ды ўлева к дубу павярнулі.
Ускінуў жвавы конік грывай,
Два разы пырхнуў выразьліва —
Відаць далёкую дарогу
Пачуў Сівак, забіў трывогу
І, шыю выгнуўшы дугою,
Пабег вясёлаю трусцою
Па гладзі мяккага дзірвану.
Алесь і Костусь з-за паркану
Глядзелі ім усьлед маўкліва,
І думка нейкая тужліва
На смутных тварыках блукала,
І ценем вочы засьцілала;
І ім здавалася, што з імі
Дзялілісь жальбамі сваімі
І дуб стары, і той будынак,
І лазьнячок ускрай лагчынак,
І гэты лес, і само неба:
Чаго людцом, чаго ім трэба?
Нашто шукаць зямлі далёка?
Зайздросна ты, людзкое вока!
Хіба тут цесна? сьвету мала?
Няма работы для арала
Ці для сярпа, або для коскі?
Ці ня прыгожа ў кроплях роскі
Гарыць-ірдзіцца дрыгаценьне,
Як нейкі вобраз лятуценьня,