Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/203

Як будным днём, з-за кожнай косткі.
Алесь і Костусь, Міхаліна —
Сама найшла на іх часіна —
На працу зранка вышлі самі
І падмялі двор дзеркачамі;
Пясочку потым накапалі
І сьцежкі ім панасыпалі;
І гэты дворык так зьмяніўся,
Так гожа траўкай заіскрыўся,
Што проста глянуць было люба, —
Хоць ты вядзі яго да шлюбу.
Мужчыны загадзя пабрылісь,
Вадою цёплаю памылісь,
Бо трэба-ж ім было сабрацца,
Паехаць ў цэркву спавядацца,
Хоць і казаў Антось, бывала,
Што тут, ў лесе, грахоў мала;
Калі-ж часамі грэх налучыць,
Аб ім забудзеш, ён ня мучыць
І не пашкодзіць ў справах неба,
Але папу аддаць іх трэба.
І вось, як трошкі зьвечарэла,
Каламашка загрукацела,
На сьвет выходзячы з усьмешкай,
Зіму згуляўшы пад застрэшкай.
Антось агледзіў тут прылады,
Калёсам добра даў «памады»,
Густога, дзёгцю і варволю,
Каб меней крыўдзілісь на долю;
А напамадзіўшы калёсы,
Падправіў вітыя атосы
І падлажыў у задок сена.
Вясёлы час — павозак зьмена!
Агледзіў дзядзька ўсю аздобу,
Тады зрабіў павозцы спробу.
Калёсы лёгка закруцілісь,
З вясёлым гукам пакацілісь,
Пайшлі ў ходу раўнютка, гладка,
Як з маслам першая аладка.
Тымчасам ў хаце ўсё гатова,
Цяпер за бацькам толькі слова,
Бо ён у лесе прыпазьніўся