Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/204

І вось цяпер яшчэ пыніўся.
А хлопцы зраньня рыхтавалісь,
Па добрай згодзе зьмеркавалісь
І самі зладзілі, вядома,
Хто едзе з іх, хто будзе дома.
— То будзем ехаць: я — гатовы…
Ну, аставайцеся здаровы! —
Міхал дамашнім пакланіўся,
І шапку зьняў, перахрысьціўся.
Яму ў адказ дабра жадаюць,
Грахі ўсе чыста адпускаюць.
Над ціхай талаю зямлёю
Навісла ночка тэй парою.
Было спакойна і лагодна,
Як-бы сама прырода тая
Паважнасьць сьвята адчувае,
З людзьмі жыве супольна, годна.
Маўчаць хваіны, а ні зыку,
Ня шэпне гэты бор-музыка,
Стаіць маўчком і разважае,
Відаць, Вялікадня чакае.
«Цяпер і страхі пазьнікалі!»
На вуха Костусю шапталі
Якіясь думкі-весялушкі:
«Зьвяры Вялікдзень чуюць, птушкі
І хвоі гэтыя і елі,
Ліхія людзі падабрэлі,
Бо сьвятам божым ўсюды вее:
З нажом разбойнік не пасьмее
Залегчы ў лесе срэдзь дарогі,
Бо і заможны і убогі
Сьвяты Вялікаднік сьвяткуюць
І радасьць ў сэрцы сваім чуюць».
І гэту згоднасьць, радасьць сьвята
Ва ўсім Кастусік адчувае:
І ў тым, як з дзядзькам размаўляе
На возе седзячы з ім тата,
Яна чуваць ў пытаньні брата,
І ў гэтым лесе безгалосным,
І ў мерным клыгату калёсным;
Вось так і чуеш, што й дарога
Цяпер паслушна волі бога,