Цяпер глушэц, як на далоні,
Сядзіць, бы шула, чуць ў заслоне
Хваёвых лапак, хвост мятлою,
Як-бы любуецца сабою,
Балбоча, крэхкае і сьвішча,
Глушыц склікае на ігрышча,
А мо‘ хваленьні жыцьцю правіць
І гэты бор спрадвечны славіць.
Міхал і Сьвіда тэй часінай
Стаялі моўчкі пад ялінай.
Пан Сьвіда стрэльбу падымае
І доўга цэліцца… страляе.
Бух! — гукнуў стрэл, лес узбудзіўся,
Дымок раўнюткаю стралою
Жахнуў старую гэту хвою,
З якой глушэц даўно зрадніўся;
І раптам з ёю разлучыўся
У момант зьвяў і страціў сілы
І не пасьпеў разьняць ён крылы,
На мяккі дол, на мох зялёны
Упаў, насьмерць акрываўлёны;
Ўзьнялась галоўка і апала,
Два разы лапка задрыжала,
Навек застыла нярухома.
А Сьвіда рад быў, рад, вядома:
Рублём Міхала ён трактуе
Цыгарай хвацкаю частуе.
|}
